...η Ελλάς, όσα και αν πάθει...



«…βέβαιοι ότι η Ελλάς, όσα και αν πάθει, θα αποτινάξει επί τέλους τον ζυγό…»
Γ. Καραϊσκάκης

Αφού δε επανήλθε ο Καραϊσκάκης εις το στρατόπεδο, τον κατέβασαν από του ίππου οι περί αυτόν χειροκρατητόν, τον ψηλάφισε ο χειρούργος και βρήκε ότι πληγώθηκε θανάσιμα εις τον βουβώνα.
Τότε τον μετέφεραν εις το πλοίο του αρχιστρατήγου, στο Φάληρο, και στρώσαντες τάπητα επί του εδάφους του δωματίου τον απέθεσαν εν μέσω των οικείων του.
Ο Καραϊσκάκης, αν και ο χειρούργος του απέκρυψε την αλήθεια, εννόησε ότι όχι μόνον η πληγή του ήταν θανατηφόρος, αλλ’ ότι ολιγόωρη ήταν και η ζωή του. Γι αυτό κάλεσε επί του πλοίου αμέσως τον πνευματικό, εξομολογήθηκε, μετάλαβε, ζήτησε συγχώρηση παρ’ όλων των παραβρισκόμενων και παρήγγειλε να τον θάψουν εις την κατά την Σαλαμίνα εκκλησία του Αγίου Δημητρίου. Αφού δε τέλεσε τα νενομισμένα ως χριστιανός, λάλησε προς τους παραβρισκόμενους και ως πατριώτης και ως πατήρ.
Και ως πατριώτης μεν είπε να μην δειλιάζουν, να έχουν τις ελπίδες τους εις την εξ ύψους αντίληψη, να δοξάσουν και εις το εξής την πατρίδα δια των ανδραγαθημάτων των καθώς την δόξασαν μέχρι τούδε, και να είναι βέβαιοι ότι η Ελλάς, όσα και αν πάθει, θα αποτινάξει επί τέλους τον ζυγό.
Ως πατήρ δε παρήγγειλε να συστήσουν εξ ονόματός του εις την αγάπη και προστασία της κυβερνήσεως τα τέκνα του. Διατήρησε δε εν μέσω δριμύτατων πόνων τις φρένες του υγιείς και τον λόγο του ακραιφνή μέχρι της 3ης ώρας μετά το μεσονύκτιο. Την δε 4ην εξέπνευσε και την επαύριον μετακομίσθηκε ο νεκρός εις Σαλαμίνα και ετάφη όπου παρήγγειλε.»
(Ιστορία της Ελλ. Επανάστασης. Σπ. Τρικούπη 4 τόμος ΞΖ κεφ.)

Αυτό υπήρξε το τέλος του Γ. Καραϊσκάκη. Και ο Σπ. Τρικούπης συνεχίζει:
«Τοιούτο περιστατικό άρπαξε εκ μέσου του στρατοπέδου τον Καραϊσκάκη κατά την ώρα που η πατρίδα τον είχε σε τόση ανάγκη.»

Και να ποιο ήταν το θλιβερό περιστατικό: Ο Κιουταχής είχε πολιορκήσει την Ακρόπολη των Αθηνών, και οι πολιορκημένοι βρισκόταν σε δεινή θέση. Ο Καραϊσκάκης είχε σαρώσει τους Τούρκους από όλη σχεδόν την Στερεά Ελλάδα και τώρα είχε στρατοπεδεύσει στο Κερατσίνι και σε άλλες επίκαιρες θέσεις προκειμένου το πρωί της επομένης να ελευθερώσει την Ακρόπολη. Η νίκη ήταν βεβαία, καθώς ο Κιουταχής ήταν έτοιμος να λύσει την πολιορκία και να φύγει, σύμφωνα με την κατοπινή ομολογία του. Αυστηρές διαταγές είχαν δοθεί να μην κινηθεί κανείς την νύκτα από την θέση του για να μην προδοθούν τα σχέδια. Μια ομάδα Κρητικών όμως, έφαγαν και ήπιαν, και μεθυσμένοι παρέβησαν την διαταγή, και στις 10 το βράδυ επιτέθηκαν σε τουρκικό φυλάκιο που βρισκόταν στα δεξιά της λεωφόρου Αθηνών – Πειραιώς.
Μόλις ακούστηκαν οι πρώτες τουφεκιές οι πλησιέστεροι προς τους μαχόμενους έτρεξαν προς βοήθειά τους, και σε λίγο η μάχη πήρε μεγάλες διαστάσεις.
Ο πάντα φιλάσθενος Καραϊσκάκης βρισκόταν πολύ άρρωστος, του είχαν δοθεί και ισχυρά φάρμακα, και κοιμόταν βαθιά. Όταν όμως η μάχη άναψε, ξύπνησε, καβάλησε το άλογό του και άρχισε να περιτρέχει στο στρατόπεδο καλώντας τους στρατιώτες να επιστρέψουν στις θέσεις τους.
Σε αυτή την προσπάθειά του τραυματίσθηκε βαριά στον βουβώνα, αλλά εξακολούθησε να περιτρέχει πολεμώντας και προτρέποντας…
Τα αποτελέσματα ήταν θλιβερά. Οι Τούρκοι και την Ακρόπολη κατέλαβαν και το στρατόπεδο των Ελλήνων ολοσχερώς κατέστρεψαν, ολόκληρη δε η Στερεά Ελλάς υποδουλώθηκε ξανά.
Βλέποντας σήμερα όλα εκείνα τα γεγονότα, αγανακτούμε για τους μεθυσμένους «παλικαράδες» που η άμυαλη συμπεριφορά τους σκότωσε έναν τέτοιο ήρωα, πολλούς άλλους σημαντικούς οπλαρχηγούς, και εκατοντάδες απλούς στρατιώτες που έτρεξαν για την απελευθέρωση της πατρίδας.
Παράλληλα στεκόμαστε με απέραντο θαυμασμό μπροστά στον ήρωα Καραϊσκάκη ο οποίος «εξασθενήσαντα τον αγώνα ανέρρωσε, και πεσούσαν την Στερεά Ελλάδα ανήγειρεν. Ουδείς δε αυτού αποθανόντος άξιος διάδοχος ανεφάνη, και η δι αυτού ανεγερθείσα Στερεά Ελλάς μετέπεσεν εις δουλείαν».
Και ο σεβασμός μας γίνεται έτι βαθύτερος διαβάζοντας την περιγραφή των τελευταίων του στιγμών. Δεν μνησικάκησε κατά των θλιβερών «παλικαράδων», που του κόστισαν την ίδια του την ζωή, και κατάστρεψαν τους τόσους αγώνες του. Δεν καταφέρθηκε ούτε και κατά των κατακτητών. Στάθηκε ήρωας σαν Έλληνας, και ταπεινός σαν τον Τελώνη του ευαγγελίου, μπροστά στον Θεό.
Η προ της αρχιστρατηγίας ζωή του δεν ήταν καθόλου καθαρή. Τουναντίον μάλιστα. Ο Σπ. Τρικούπης γράφει:

«Είδαμε τον άνδρα τούτον έναν των λαμπρών προμάχων της πατρίδος αρχομένου του αγώνος. Αλλά τα στίγματα της δουλείας και οι εκ νεαρής ηλικίας κακές έξεις δεν εξαλείφονται σε μια ημέρα. Δια τούτο τον είδαμε μετ’ ολίγον παρεκτραπέντα του προς την πατρίδα καθήκοντός του και ορεγόμενον επαρχιακής Αρχής υπό τουρκική εξουσία. Και εν τούτοις και εν άλλοις επιλήψιμος ήταν η διαγωγή του, και επιλήψιμη την ομολόγει παρρησία και αυτός ο ίδιος. Παρευρίσκονταν στον θαλασσόπυργο του Ναυπλίου κατά την ώρα που ανεδείχθη Γενικός Αρχηγός, μέλη τινά της επιτροπής της συνελεύσεως, μεταξύ των οποίων και ο τιμώμενος δια την εμβρίθειά του και τον χαρακτήρα του Βασίλης Μπουντούρης. Ούτος απευθυνόμενος προς τον νεοχειροτόνητον Αρχηγό, «δεν έκαμες», του είπε, «έως ώρας το χρέος σου προς την πατρίδα Καραϊσκάκη. Ο Θεός να σε φωτίσει να το κάμεις εις το εξής».
«Δεν το αρνούμαι», αποκρίθηκε ευπαρρησιάστως ο Καραϊσκάκης. «Όταν θέλω γίνομαι άγγελος, και όταν θέλω γίνομαι διάβολος. Έχω απόφαση να γίνω εις το εξής άγγελος».
Και τω όντι αναδειχθείς Γενικός Αρχηγός αισθάνθηκε δια μιάς όλον το μεγαλείον της υψηλής του αξίας, προσηλώθηκε αναποσπάστως εις την εθνική του δόξα, διακρίθηκε ως ουδείς άλλος και εν μέσω δεινής απορίας εφέλκυσε πλήθη ευρισκομένων σε κατάσταση πείνας και γύμνιας, και τους οδήγησε στη δόξα, όχι θεραπεύων, αλλά χαλιναγογών τις ορέξεις τους και απαγορεύοντας τις καταχρήσεις τους…»

Τι διδακτικά παραδείγματα μπορεί κανείς να αντλήσει από την ιστορία μας! Πόσο όμορφο θα ήταν οι οικονομικά (μόνον;) έκθετοι σημερινοί μας άρχοντες και αρχόμενοι να ζητούσαν συγγνώμη, και από «διάβολοι» να γινόταν «άγγελοι», και να τηρούσαν στο εξής τις υποσχέσεις τους!

Ένας άλλος οπλαρχηγός που ξεκίνησε καλά, ο Γιώργος Μπακόλας για τον οποίον έλεγαν όπου Γώγος και νίκη, τελικά τούρκεψε, κατά τον Τρικούπη, και Τούρκος έμεινε μέχρι το τέλος του αγώνα.

Η πατρίδα μας βρίσκεται σήμερα σε δύσκολη θέση. Αγωνίζεται στο στάδιο της Οικονομίας. Ο αγώνας αυτός αν και σκληρός, άγριος, ύπουλος και καταστροφικός, δεν συγκρίνεται με τον αγώνα κατά της βάρβαρης τουρκοκρατίας.
Οι τωρινές θυσίες μας είναι θυσίες τσέπης και όχι ζωής. Οι απλοί «στρατιώτες» καθημερινά θυσιάζουν πολλά και υπέρ την δύναμή τους. Χρειάζονται όμως και Καραϊσκάκηδες, αρχηγοί που θα θυσιάσουν και θα θυσιαστούν και οι ίδιοι, και όχι Γώγοι που τούρκεψαν και Τούρκοι παραμένουν όσο διαρκεί ο αγώνας.
Και τέτοιοι δυστυχώς υπάρχουν σε όλο το κοινωνικό φάσμα από την μια άκρη μέχρι την άλλη. Πως το μπορούν να χτυπούν Έλληνες, να καίνε σημαίες και περιουσίες, να κλέβουν και να καταστρέφουν ανύποπτους συνανθρώπους τους! Πολύ απλά διότι δεν είναι σωστοί Έλληνες, δεν είναι σωστοί άνθρωποι, και καθόλου Χριστιανοί. Είναι μεθυσμένοι ψευτοπαλληκαράδες. Που είναι ο πολιτισμός μας που τον θαυμάζει όλος ο κόσμος;
Τα εμβλήματα της σημερινής κοινωνίας μας είναι το καδρόνι, η μολότοφ, το σπασμένο μάρμαρο, η καμένη σημαία, η θρυμματισμένη βιτρίνα, τα καπνογόνα, τα χημικά, η βεβήλωση της Ακρόπολης.
Ντροπή μας Έλληνες, ντροπή μας Χριστιανοί. Όλος ο πολιτισμός μας βρίσκεται ελλιπής και τραυματισμένος, στις προθήκες των Μουσείων μας, και σε ένα αδιάβαστο Ευαγγέλιο φυλαγμένο μέσα σε ένα σταυροκεντημένο σακουλάκι κρεμασμένο στα εικονίσματα. Μερικοί τούρκεψαν, προσκύνησαν, έγιναν Γενίτσαροι, Ηρόστρατοι, προς ευχαρίστηση των Τούρκων και ονειδισμό μας από εκείνους που μόλις πριν από ελάχιστες δεκαετίες φούρνιζαν ανθρώπους.
Στο χέρι μας είναι να γίνουμε όλοι Έλληνες και Έλληνες να παραμείνουμε μέχρι το τέλος του οικονομικού μας αγώνα και ολόκληρης της ζωής μας.
Ο Καραϊσκάκης ξεκίνησε καλά, τα χάλασε στη συνέχεια, τελικά όμως έγινε τέλειος Έλληνας, τέλειος Χριστιανός, τέλειος πατέρας.
Αυτό μπορεί να γίνει και σήμερα. Και θα γίνει μόνον αν πιστέψουμε συνειδητά στον Χριστό και όχι στον Μαμωνά. Ο Χριστός υπάρχει, ο Χριστός ζει, ο Χριστός κυκλοφορεί μεταξύ μας και απλώνει τα τρυπημένα χέρια Του προς όλους μας και ζητά να Τον ακολουθήσουμε σε ένα προσωρινά δύσκολο ανηφορικό μονοπάτι Γολγοθά, που όμως εξασφαλίζει μια τίμια γήινη ζωή, και οδηγεί σε μια αιώνια πατρίδα δόξας.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από σήμερα, όσοι τουλάχιστον έχουμε κότσια, φορτωμένοι με τον σταυρό Του και όχι με τα γεμάτα μολότοφ σακίδιά μας. Τα χέρια μας ας είναι γαντζωμένα πάνω στον Σταυρό του Χριστού και όχι στα καδρόνια της ντροπής και του μίσους. Ας κρατήσουμε στα χέρια μας ανοιχτό το ευαγγέλιο του Χριστού, και όχι τις μπογιές και τα πινέλα που πισώπλατα και άνανδρα εξευτελίζουν συνανθρώπους μας, έστω και αν είναι υπεύθυνοι για την ταλαιπωρία μας.
Ας ατενίζουμε τον κάθε συνάνθρωπό μας πάντα κατά πρόσωπο με καθαρή ματιά και όχι σαν επαίσχυντοι δειλοί ψευτοπαλληκαράδες πίσω από μια κουκούλα-κασκόλ. Κάποια μέρα, όλοι μας θα σταθούμε μπροστά στον Κριτή μας Βασιλιά και τότε χωρίς κουκούλες θα ακούσουμε τον Βασιλιά να λέγει το «..ελάτε σε Μένα οι ευλογημένοι…», ή το «…πηγαίνετε από Μένα οι καταραμένοι..»
Προς το παρόν εξακολουθεί λέει: «Ελάτε σε Μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι και Εγώ θα σας αναπαύσω». (Ματθ.11:28-30)
Ο καθένας μας διαλέγει τον δρόμο Του από… ΤΩΡΑ.

Αλέξανδρος Δαδάος.
Αρχή της σελίδας Αρχή της σελίδας dadaos@epean.org

Αρχική σελίδα Home